Ես Ռոբի ու Սերժի ժամանակները, աշխատելաոճը շատ եմ քննադատել։ Բայց քննադատել եմ, որովհետև ուղղելու, շտկելու բան կար։

Ժողովուրդը իր սիրելի զավակներին հիշում և մեծարում է նրանց ապրած կյանքի և կատարած գործերի շնորհիվ։

Հեռավոր անցյալում մի իմաստուն կայսր էր կառավարում իր երկիրը: Երբ նա արդեն շատ ծեր էր՝ որոշեց հայտնել, թե ով է լինելու իր ժառանգորդը: Բոլորը կարծում էին, թե դա նրա զավակներից կամ ազգականներից մեկը կլինի, բայց կայսրն այլ բան էր մտածել:

Խորհրդային Միությունում, ինչպես նաև աշխարհում, մետրո կառուցելու առաջին չափանիշը ոչ պակաս, քան մեկ միլիոն բնակչության առկայությունն էր: Իսկ Երևանն այդ ժամանակ ուներ ընդամենը 800 հազար բնակչություն: Խորհրդային Միության մի շարք քաղաքներ, ուր բնակչության թիվն անցել էր մեկ միլիոնի սահմանը, վաղուց պայքարում էին միութենական կառավարությունից այդ որոշումը ստանալու համար: Այդ և այլ արգելքները հաղթահարելու համար Կարեն Դեմիրճյանը գնաց այլ ճանապարհով, առաջարկեց այլ չափանիշներ և մոտեցումներ: Նա իր մոտ հրավիրեց «Հայպետտրանսնախագիծ»» ինստիտուտի տնօրեն Վլադիմիր Դանդուրովին և հանձնարարեց ուսումնասիրություններ կատարել և նախապատրաստել մետրոյի կառուցման անհրաժեշտությունը հաստատող նոր հիմնավորումներ և առաջարկություններ՝ ելնելով նոր չափանիշներից. դրանք էին Երևանի բնակլիմայական պայմանները, դիրքը, ռելիյեֆը, նեղ և խոր հովիտներն ու կիրճերը, բազմազան լանդշաֆտները, տարածքների սղության պատճառով փողոցների ոչ բավարար լայնությունը, որով խոչընդոտվում էր վերգետնյա հասարակական տրանսպորտի անխափան աշխատանքը: Կարճ ժամանակ անց մասնագետները ներկայացրեցին նոր գիտական հիմնավորումներ Երևանում մետրոպոլիտեն կառուցելու անհրաժեշտության մասին: Դեմիրճյանը այդ փաստարկումներով մեկնեց Մոսկվա: Մի շարք անգամներ, ՀՍՍՀ Նախարարների Խորհրդում աշխատանքի անցնելու առաջին իսկ օրերից ես նույնպես միացա այդ աշխանքներին: Բազմաթիվ անգամ Կարեն Դեմիրճյանի հետ միասին եղել ենք Մոսկվայում, հանդիպումներ ունեցել տարբեր ոլորտների ղեկավարների հետ:

Այցելեցինք Մեծ եղեռնի հուշարձան: Երբ հավերժական կրակի մոտ ծաղիկներ դնելուց հետո բարձրացանք վերև, Եգոր Լիգաչովը դիտեց շրջապատը, տեսավ, որ իր հետ էին միայն Կարեն Դեմիրճյանը և ես (մյուսները մի քիչ հետ էին մնացել), դիմեց նրան. - Ընկեր Դեմիրճյան,- ասաց նա,- ենթադրենք, թե Թուրքիան ինչ-որ ժամանակ դառնա դեմոկրատական սոցիալիստական պետություն, Հայաստանի և հայերի բացասական վերաբերմունքը նրա նկատմամբ կփոխվի՞ արդյոք, թե՞ ոչ:

1.Արմեն Սարգսյանի իշխանության գալը։ Սրան բերողները, իշխանությունը հանձնած թուլամորթները և լեգիտիմացնողները, (կապիկության մասնակիցները, այսինքն շշպիոն ընտրողները) ունեն իրենց մեղքի տարբեր չափաբաժինները։

Եկել եմ առավոտ լուսով ասեմ, որ թարգեք նիկոլին մեղադրել. ասեմ ավելին նիկոլը մեղք չունի, մենք ենք մեղավոր: Լավ Է անում ինչ անում Է, կարող ենք դեմը առնենք, առնենք, չենք կարող, ուրեմն «յան» տանք ու հանգիստ վերնգնենք տեղներս: Նիկոլը ինքն էլ է զարմացել այսպես կոչված «ժողովրդի» վրա, ինքն էլ բարձր կարծիք ուներ էդ ժողովուրդի մասին, այլապես 2020 նոյեմբերի 9-ից հետո 3-5 օր շարունակ ստորագրելուց հետո չէր թաքնվի ՊՆ-ի բունկերներում մտածելով, որ կարող է իրեն վտանգ սպառնի, էս չի՞ մեր «ժողովուրդը», մի բան արե՞ց, ո՛չ չարեց, ու չի էլ անելու, ու չպիտի անի, կանի այն ժամանակ, երբ Ժողովրդի դիմացից Ազգի առաջնորդ կքայլի, իսկ հիմա չկա այդպիսինը... Անելիքը հայ Ազգի 1-2 % ձեռքերում է, իսկ նրանք ցավալիորեն դեռ լուռ են:

Միայն Կապան համայնքի տարածքից և միայն 2022թ. սեպտեմբերի 13-14-ի ադրբեջանական զինված հարձակումների և հանցավոր ներխուժումների հետեւանքով ադրբեջանական օկուպացիայի ներքո են հայտնվել՝

3-րդ բանակային կորպուսի նախկին հրամանատար, գեներալ-մայոր Գրիգորի Խաչատուրովի նկատմամբ օրվա իշխանությունների ձեռքի գործիք հանդիսացող իրավապահ համակարգի կողմից հարուցված շինծու քրեական գործով մարտի 16-ին Վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարանի դատավոր, Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամ Մեսրոպ Մակյանի որոշմամբ Գրիգորի Խաչատուրովը կալանավորվեց:

Էս ի՞նչ է կատարվում, այ ժողովուրդ։ Մեզ ոչխարների նման կոտորում են, իսկ մենք ոչինչ չենք ձեռնարկում դրա դեմ։ Ինչքա՞ն պետք է կոտորեն մեր տղաներին, մեր մատղաշ տունկերին, մեր սիրուն հրեշտակներին։ Եղուկ մեզ, վայ մեզ, ժողովուրդ։ Հիմա երկնքից մեզ վրա թքում են մեր հերոսները, մեր սրբերը։ ՈՒ՞ր են ԱՍՍԱԼԱ-յի զինվորները, ու՞ր են Նեմեսիսի վրիժառուները։ Փալասի նման ենք դարձել, ով ասես հիմա ծիծաղում է մեզ վրա, ով ասես թքում է մեր արժանապատվությունից զուրկ երեսներին, արհամարհում է մեզ։ ՈՒ՞մ ենք սպասում, ինչի՞ ենք սպասում, խաղաղության օրակարգի՞ն։